Մեր Սուրբ Կոչումը

Ներածություն

 ԿՈՉՈՒՄ 

«Որ փրկեց մեզ և սուրբ կոչումով կանչեց. ոչ թե մեր գործերի համեմատ, այլ Իր առաջադրության և շնորհքի համեմատ, որ տրվեց մեզ Քրիստոս Հիսուսում հավիտենական դարերից առաջ» (Բ Տիմոթեոսի 1.9): Եթե դուք Աստվածաշնչի համաբար բառի մեջ նայեք «կոչում» կամ «կանչ» բառը, ապա կտեսնեք, որ այն հաճախ է գործածվում Աստվածաշնչում: Անշուշտ, այն հաճախ օգտագործվում է «Նա կանչեց Նրան» և նմանատիպ արտահայտություններում, բայց այն նաև օգտագործվում է այն իմաստով, որ Աստված կանչում է մեզ` թե՛ անհատապես, թե՛ խմբովի: Աստվածաշնչյան վերոհիշյալ խոսքը նախ և առաջ վերաբերում է ոչ թե մեր «անձնական կոչումին», այլ Կոչումին` ավելի մեծ տեսանկյունով: Այս գրքում ես կցանկանայի քննարկել այդ կոչման տարբեր կողմերը: Այն միայն քեզ չի վերաբերում Հաճախ մենք ինքներս ենք մեր ստուգման կետը. երեխաների նման մեզ միշտ դնում ենք կենտրոնում: Ինչևէ, Աստվա- ծաշունչը չի սկսվում մեզանով: Այն մեր մասին է, բայց Աստվածաշնչի հայտնությունները սկսվում են Աստծով, դրանց կենտրոնում Աստված է: Հայտնությունները ավարտվում են նույնպես Աստծով` հավիտենության մեջ: Մենք չենք ամեն բանի կենտրոնը: Ըստ էության, փրկությունը հենց այդ մասին է, այսինքն՝ հեռանալ մշտապես կենտրոնում լինելու ցանկությունից: Մեջբերված աստվածաշնչյան խոսքը շեշտում է այն, որ Աստված փրկել է մեզ, ոչ թե միայն քեզ կամ ինձ, այլ  բոլորիս միասին: Նա փրկել է մեզ և կանչել սուրբ կոչումով: Այս գրքում ես ցանկանում եմ անդրադառնալ այս կոչման տարբեր կողմերին. ո՞րն է այդ կոչումը, ինչպե՞ս կարող ենք այն հասկանալ, և ինչպե՞ս ենք մենք դառնում նրա մասնիկը: Սուրբ Հոգին մեր Օգնականն է: Մենք բոլորս ունենք մեր ներուժն ու սկզբնակետը, և մենք չենք կարող դա փոխել: Մենք մեր իսկ ժամանակի զավակներն ենք: Հիսուսը մեզ հանդիպում է հենց այնտեղ, որտեղ մենք գտնվում ենք: Նա մեզ այդտեղ հանդիպում է մի նպատակով, որ մենք չմնանք այնտեղ, որտեղ կանք, այլ առաջ շարժվենք: Մեզանից յուրաքանչյուրի կյանքում կան բնագավառներ, որտեղ մենք չենք ցանկանում ընդլայնել մեր տեսանկյունը կամ փոխվել, որտեղ մեզ չի հետաքրքրում այն, որ իրերին կարելի է այլ կերպ նայել, քան միշտ նայել ենք: Եթե մենք թույլ տանք, որ այս հակառակությունը գերիշխի մեր կյանքում, ի վերջո սահմաններ կդնենք ինքներս մեզ վրա և կխանգարենք այն ամենին, ինչ Սուրբ Հոգին ցանկանում է անել մեր կյանքի միջոցով: Մենք կլճանանք, և կյանքը կդառնա մռայլ ու տաղտկալի: Սուրբ Հոգին ցանկանում է մեր ողջ կյանքի ընթացքում նույն ուժգնությամբ և նույնիսկ ավելի ուժեղ ձևով շարունակել անել այն, ինչ Նա սկսել է անել մեր հոգևոր ընթացքի սկզբում, բայց դա կյանքում տարբեր ժամանակահատվածներում դրսևորվում է տարբեր եղանակներով: Ինչպես որ բնությունն ունի տարբեր եղանակներ` ձմեռ, գարուն, ամառ և աշուն, մենք էլ մեր կյանքում ունենք տարբեր «եղանակներ», երբ տարբեր բաներ են տեղի ունենում: Մենք պետք է հասկանանք սա, որպեսզի չունենանք կարծրատիպ դարձած տեսանկյուն քրիստոնեական կյանքի, արթնության, նորոգության և այն մասին, ինչ փափագում ենք, որ Աստված անի: Երբ Աստված մեր կյանքում ինչ -որ բան է անում, կամ զգում ենք, թե Աստված ինչ -որ հատուկ բան է տվել մեզ, մենք հաճախ դա մեկնաբանում ենք մեր ձևով: Մենք դա մեկնաբանում ենք` ելնելով մեր անցյալից կամ պարզապես ընտրելով այն հասկանալու ամենահեշտ եղանակը: Հետևաբար մենք միգուցե զարմանում ենք, բորբոքվում կամ նույնիսկ բարկանում, երբ Աստված չի վարվում այնպես, ինչպես մենք էինք ակնկալում: Սա ցույց է տալիս, որ մեր ներսում կա անհնազանդություն, որի հարցերը Սուրբ Հոգին պետք է լուծի: Նա ցանկանում է, որ մենք կարողանանք հնազանդեցնել մեր սեփական կամքը և բաց ու ճկուն լինենք այն ամենի նկատմամբ, ինչ Նա անում է: Մենք կարիք ունենք թույլ տալ Աստծուն անել այն, ինչ Նա ցանկանում է, ինչպես ցանկանում է, երբ ցանկանում է և ում միջոցով ցանկանում է: Այս ամենում մենք ինչ -որ բանի մասնիկ ենք, որը շատ ավելի մեծ է, քան մենք ինքներս: Այն մեզ համար անտեսանելի է զուտ ֆիզիկական և աշխարհագրական առումով. դա Քրիստոսի մարմինն է ամբողջ աշխարհով մեկ: Սուրբ Հոգին ցանկանում է այն տեսանելի դարձնել, ավելի մոտեցնել, միաբանել և զորացնել: Սա մեծ հրաշք կպահանջի, իսկ Աստված սիրում է հրաշքնել անել: Այն ամենը, ինչ Նա ասել է, կանի: