Աղոթք, որն արթնացնում է ազգերին

Եվ այս խոսքերն ասելուց հետո Հիսուսը երկինք համբարձվեց (8,9): Աշակերտները մնացին Երուսաղեմում: Նրանք չգիտեին, թե ինչ է լինելու: Հնարավոր է, որ Սուրբ գրքերը կարդալով՝ նրանք ինչ-որ բան հասկանում էին ապագայում Մեսիայի վերադարձի մասին, բայց որոշակի ոչինչ չգիտեին: Սուրբ Հոգին նրանց դեռ չէր բացել եկեղեցու մասին հայտնությունը: Միակ բանը, որ գիտեին աշակերտները, այն էր, որ անհրաժեշտ էր աղոթել: Երուսաղեմի վերնատան այդ աղոթքները արթնության ու Սուրբ Հոգու թափվելու պատճառ դարձան, որը շարունակվում է մինչև այսօր: Ինչպե՞ս դա տեղի ունեցավ: Արդյո՞ք պատճառն այն էր, որ աշակերտները աղոթքի մեջ շատ համառ էին և ուժեղ: Ո՛չ: Դա տեղի ունեցավ այն պատճառով, որ Աստված խոստացել էր, իսկ նրանք աղոթում էին Աստծո խոստմանը համապատասխան: Աշակերտները հնազանդվեցին Հիսուսին. մնացին այնտեղ, որտեղ պետք է լինեին, արեցին այն, ինչ պետք է անեին: Մնացած ամեն բան Աստված արեց: Աշակերտներն աղոթեցին մոտ տասը օր: Այդ աղոթքին Աստված պատասխանեց հրաշքով, որն ավելի էր, քան այն, ինչ նրանք երբևէ խնդրել կամ պատկերացրել էին: Եվ ինչպես որ խոստացել էր Հիսուսը, զորությունը, որը հոգեգալստյան օրը իջավ նրանց վրա, այնպես փոխեց նրանց, որ աշակերտները զորություն առած սկսեցին գործել Սուրբ Հոգով (որի մասին նրանք երբեք չէին երազել): Հետևաբար, հատկապես աղոթքը եղավ ամենի պատճառը, այն, ինչի մասին որ պատմում է Գործք առաքելոցը, ինչպես նաև այն բոլոր բարի գործերի, որոնք կատարվում են եկեղեցու պատմության ողջ ժամանակաշրջանում մինչև մեր օրերը: Ինձ թվում է, որ նույնիսկ կարիք չկա ընդգծելու այն փաստը, որ աղոթքի անհրաժեշտությունը շատ ավելի մեծ ու հզոր է, քան մենք կարող ենք պատկերացնել: Դրա համար էլ զարմանալի չէ, որ Սուրբ Հոգին այսօր ցանկանում է աղոթքը դարձնել մեր կյանքի անբաժանելի մասը: 

Ճեղքելով ընդդիմությունը 

Արթնության մեծ քարոզիչ Չարլզ Ֆիննեյը ասել է, թե անհրաժեշտ է, որ Սուրբ Հոգին ամենաքիչը հինգ տարին մեկ մի լավ ցնցի եկեղեցին: Երբ Տիրոջ զորությունը թափվում է եկեղեցու վրա, մարդիկ ինչ-որ ժամանակ վառվում են Սուրբ Հոգով, բայց վաղ թե ուշ այդ կրակը սկսում է մարել: Եվ դա մեզ չպետք է հիասթափեցնի. դա է իրական կյանքը: Ամեն մի կրակ, վերջիվերջո, մարում է, եթե նոր փայտ չեն ավելացնում: Աղոթքը այն ճանապարհներից է, որը Սուրբ Հոգին օգտագործում է, որպեսզի կրկին բորբոքվի մարող կրակը: Եթե մենք միաբանվենք աղոթքի մեջ, Նա խոստանում է արթնություն, փոփոխություն և օրհնություն: Մարդը, երբ  առանձնացած է, երբեք չի կարող ճեղքում առաջացնել երկրում: Դա չի կարող անել նաև առանձին եկեղեցին: Մենք պետք է ձեռք ձեռքի տանք, միաբանվենք: Աստված ցանկա- նում է ինչ-որ բան անել յուրաքանչյուրիս կյանքում, բայց եթե մենք ուզում ենք հասնել մասսայական արթնության, համատեղ ջանքեր են պետք: Թշնամու ռազմավարությունը նրանում է, որ անտարբերություն և վիճաբանություն ուղարկի Քրիստոսի մարմին, որը առաջ է բերում բաժանություններ, պառակտում և թուլություն: Անգամ, եթե Սուրբ Հոգու պարգևները քեզ մոտ գործում են, մյուսների հետ կապի բացակայության պատճառով նրանք չեն կարող ճեղքում առաջացնել: Արդյունքում ճեղքումն ընդհատվում է կամ էլ երբեք չի լինում: Իհարկե, Աստված թույլ է տալիս, որ բարձրանան հայտնության, սիրո և հրաշքների օազիսներ, բայց նրանք մասսայական չափերի չեն հասնում, որովհետև եկեղեցին գտնվում է անհավատության, փոխզիջման ու աշխարհի ծածկոցի տակ: Որպեսզի լինի լիակատար արթնություն, քրիստոնյաներն իսկապես պետք է հավատան, որ փոփոխություններն իրենց կյանքում հնարավոր են: Մեզ հարկավոր է հավատքի հոգի, որը հիմնականում երկու արտահայտություն ունի` աղոթքի հոգի և դիմադրությունը ճեղքելու օծություն: Սակայն, որպեսզի Սուրբ Հոգին կարողանա ճեղքել աշխարհի դիմադրությունը, սկզբում Նա պետք է այդ հեղափոխությունը մեր ներսում անելու թույլտվություն ստանա: Ահա թե ինչու մեզ անհրաժեշտ է ազատվել հոռետեսությունից ու հիասթափությունից, որպեսզի ամեն բան տեսնենք հավատքի աչքերով: Եթե մարդը ճնշված է, վախեցած ու կենտրոնացած իրեն տանջող ցավերի վրա, արդյունքը կլինի հուսահատությունը: Նա այլևս ուժ չի ունենա ինչ-որ բանի մասնակցելու և կասի. «Եկեղեցում չափազանց շատ է վեճը, իսկ աշխարհում` մեղքը: Ես անկարող եմ այլևս տանել այս ամենը: Ես ամեն անգամ ննջում եմ Աստվածաշունչ կարդալիս կամ աղոթելիս: Եվ, ընդհանրապես, Աստված երևի ինձ չի սիրում, և Նրան իմ վիճակը չի հետաքրքրում»: Նման աշխարհիկ վերաբերմունքն ընդհանրապես վայել չէ այն մարդկանց, ովքեր ցանկանում են համարվել արթնության քրիստոնյաներ:

Եպափրասի օրինակը

Պողոսը բերում է արթնության քրիստոնեական մոտեցման ճշմարիտ օրինակ, երբ  խոսում է Եպափրասի` իր գործընկերոջ մասին. «Ողջունում է ձեզ Եպափրասը` ձեզանից մեկը. Քրիստոս Հիսուսի ծառան, ամեն ժամանակ աղոթքի մեջ ձեր համար ջանք անելով, որ դուք կատարյալ և լրացված լինեք Աստծո բոլոր կամքի մեջ: Վկայում եմ նրա մասին, որ շատ նախանձավորություն ունի ձեր և լավոդիկեցիների համար և բոլոր նրանց համար, որ Երապոլսում են» (Կողոս. 4.12,13): Ինչպե՞ս էր Եպափրասը ծառայում Հիսուս Քրիստոսին: Նա միշտ տքնաջան աղոթում էր իր եղբայրների համար: Նա աղոթքով էր ծառայում Հիսուսին (մեկ ուրիշ թարգմանության մեջ ասվում է նաև, որ նա աղոթքներում պատերազմում էր): Որքա՞ն հաճախ էր դա տեղի ունենում: Միշտ: Ինչո՞ւ էր նա տքնաջան աղոթում: Որպեսզի իր եղբայրները ամուր կանգնեին, կատարյալ լինեին և լցված լինեին այն ամենով, ինչը Աստծուն է հաճելի:  Վերջին անգամ դուք ե՞րբ եք բոցաշունչ աղոթք արել ուրիշ քրիստոնյայի համար: Ե՞րբ եք տքնաջան աղոթել, որպեսզի նրա կյանքում իրականանա Աստծո կամքը: Անհրաժեշտ է, որ ժամանակ առ ժամանակ մենք մեզ հաշիվ տանք այդ մասին: Ոչ թե նրա համար, որ խղճի խայթ զգանք, այլ ոգևորվենք ու հետևենք Եպափրասի օրինակին: Նա Հիսուս Քրիստոսի ճշմարիտ ծառան էր, ինչպիսին ցանկանում է լինել ամեն քրիստոնյա: Դուք էլ Եպափրասի նման կարող եք հասնել նույն մակարդակին. նույն Հոգին, որ նրա վրա էր, նաև ձե՛ր վրա է: Եպափրասը Սուրբ Հոգու զորությամբ աղոթող բարեխոս էր: Դա նշանակում է, որ նա համբերատար ու աննահանջ աշխատում էր ուրիշ մարդկանց համար` աղոթելով, որպեսզի նրանք իրենց կյանքում գտնեին Աստծո կամքը: Նա ուրիշների համար աղոթելու ցանկություն էր զգում և չէր դադարում աղոթել, քանի դեռ իր եղբայրների համար աղոթքների արդյունքը չեր տեսել: Ճիշտ նույն ձևով էլ Պողոսն էր աղոթում Գաղատիայի եկեղեցու համար: Նա գրում էր. «Որդյակներս, որ ձեր համար նորից ծննդկան ցավ կքաշեմ` մինչև որ Քրիստոսը կերպարանվի ձեր մեջ» (Գաղատ. 4.19): Պողոսն ու Եպափրասը գիտեին, որ աղոթքն արմատական փոփոխություններ է առաջացնում, և որ այն կարող է մարդկանց ունակ դարձնել երկիրը հոգով գրավելու համար: Դրա համար էլ նրանք աննահանջ էին իրենց աղոթքների մեջ: Պատմության մեջ բոլոր արթնություններից առաջ եղել են քրիստոնյաներ, որոնք լրջորեն ստանձնել են աղոթքի պատասխանատվությունը: Այս գրքում ես ուզում եմ լույս սփռել յուրաքանչյուր քրիստոնյայի կյանքում և ամբողջ եկեղեցու մեջ աղոթքի կարևորության վրա, որպեսզի ձեր աղոթքի կյանքը դառնա գիտակցված: Ես հուսով եմ, որ ձեր աղոթքի մեջ դուք կունենաք նույն ուրախությունն ու հա- մառությունը, ինչը ունեին Պողոսը, Եպափրասը և աղոթքի մյուս հազարավոր հերոսները ողջ պատմության ընթացքում: