Աստվա՛ծ, որտե՞ղ ես

ՆԱԽԱԲԱՆ

«Ո­րով­հետև Տե­րը պի­տի մխի­թա­րի Սիո­նին, պի­տի մխի­թա­րի նրա բո­լոր ա­վե­րակ­նե­րը և ն­րա ա­նա­պա­տը դրախ­տի նման պի­տի շի­նի և ն­րա ա­մա­յի տե­ղը՝ Տի­րոջ պար­տե­զի պես։ Ցն­ծութ­յուն և բերկ­րութ­յուն պի­տի գտնվի նրա­նում, գո­վա­սա­նութ­յուն և­օրհ­ներ­գութ­յան ձայն»։ – Ե­սա­յի 51.3

Ես սի­րում եմ Ե­սա­յու գիր­քը. նա իմ ա­մե­նա­սի­րե­լի մար­գա­րեն է Հին կտա­կա­րա­նում։ Այս խոս­քում Ե­սա­յին այ­լա­բա­նութ­յուն­ներ է օգտա­գոր­ծում, որ­պես­զի հա­վաս­տիաց­նի մեզ, որ Աստ­ված ձգտում է վե­րա­ծել մեր կյան­քի անպ­տուղ բնա­գա­վառ­նե­րը կե­նա­րար պարտեզ­նե­րի։ Այս խոս­քե­րը հայտ­նում են, որ ա­մա­յի ա­նա­պա­տի չորա­ցած հո­ղը, ըստ էութ­յան, մեր վե­րա­փոխ­ման խթանն է։ Երբ այն, ինչ ե­ղել է անց­յա­լում, հե­ռաց­վում է մեզ­նից, մենք հայտ­նութ­յուն ենք ստա­նում այն մա­սին, ինչ լի­նե­լու է ա­պա­գա­յում։ Մեր Հայրն անցկաց­նում է մեզ այս պատ­րաս­տութ­յան փու­լով, որ­պես­զի հաս­նենք Իր խոս­տում­նե­րին։ Ես պա­տիվ եմ ու­նե­ցել լի­նե­լու ա­մուս­նուս կող­քին, երբ մենք անցնում էինք հիաս­թա­փութ­յան ա­նա­պատ­նե­րով, ո­րոն­ցում հու­սալ­քութ­յան ա­վա­զաբ­լուր­նե­րը սպառ­նում էին ծած­կել մեզ։ Ես հետ­ևում էի, թե ինչպես էր նա ա­ղո­թում, խոր­հում և­ա­ղա­ղա­կում. «Աստ­վա՛ծ, որ­տե՞ղ ես»։ Մենք ար­թուն էինք մնում գրե­թե ա­մեն գի­շեր՝ մտա­ծե­լով, թե ո՞րն էր մեր սխա­լը։ Մի­գու­ցե մենք սայ­թա­քել էինք, իսկ մի­գու­ցե այն­պի­սի սխալ էինք գոր­ծել, ո­րը կա­րե­լի էր ուղ­ղել։ Ա­մեն օր Ջո­նը դուրս էր գա­լիս տա­նից վաղ ա­ռա­վոտ­յան՝ մինչև ար­ևա­ծա­գը, որ­պես­զի լսեր և պա­տաս­խան­ներ փնտրեր... հու­սալով, որ այդ օ­րը պար­զութ­յուն և փո­փո­խութ­յուն կբե­րեր։ Ես ան­հան­գիստ սպա­սում էի նրա վե­րա­դար­ձին։ Երբ նա տուն էր գա­լիս, մեր որ­դի­ներն ար­դեն ար­թուն էին։ Դու լսե­ցի՞ր ինչոր բան,շշնջում էի ես։ Ջո­նը տա­րու­բե­րում էր գլու­խը։ Տխ­րութ­յու­նը հա­մա­կում էր իմ սիր­տը և մ­թագ­նեց­նում էր իմ հույ­սը։ Մի­գու­ցե մենք խե­լա­գա՞ր էինք։ Մենք իս­կա­պե՞ս լսել էինք Աստ­ծո ձայ­նը։ Մի՞­թե դա հնա­րա­վոր էր։ Ե­թե Աստ­ված էր ա­ռաջ­նոր­դել մեզ այս­տեղ, ին­չո՞ւ էր Նա լռում մեր նե­ղութ­յան մեջ։ Ա­յո՛, ես տրտնջա­ցել եմ ա­նա­պա­տում։ Ե­րա­նի՜ այդ ժա­մա­նակ ես ի­մա­նա­յի այն, ինչ գի­տեմ հի­մա։ Ես կանց­նեի ա­նա­պատն ա­վե­լի թեթև սրտով և հա­վատ­քով լցված քայ­լերով։ Կ­հաս­կա­նա­յի, որ այդ ըն­թաց­քում ես մաքր­վում և պատ­րաստ­վում էի։ Այս ա­մե­նի լույ­սի ներ­քո, կար­ծում եմ, այս գիրքն ու­ղե­ցույց է, և շատ ա­ռում­նե­րով, նվեր է։ Ըն­դու­նե՛ք ա­նա­պա­տի դա­սե­րը, և ձեր կյան­քի հա­ջորդ փու­լում դրանք լավ ծա­ռա­յութ­յուն կմա­տու­ցեն ձեզ։ Բարձ­րաց­րե՛ք ձեր գլու­խը. դուք մե­նա՛կ չեք։

                                                                                     — Լի­զա Բի­վեր Հան­րա­ճա­նաչ հե­ղի­նակ՝ ըստ «Ն­յու Յորք թայմս» ամ­սագ­րի «­Մե­սին­ջեր Ին­տեր­նեյշնլ» ծա­ռա­յութ­յան հա­մա­հիմ­նա­դիր

ՆԵՐԱԾՈՒԹՅՈՒՆ

Այս գիր­քը պատ­մում է իմ ա­նա­պա­տա­յին ըն­թաց­քի, ինչ­պես նաև շատե­րի նմա­նա­տիպ փոր­ձա­ռութ­յան մա­սին։ Ես դեռ չեմ «հա­սել», և­ո՛չ էլ ստա­ցել եմ այն, ինչ Աստ­ված պատ­րաս­տել է ինձ հա­մար, բայց ա­ղո­թում եմ, որ այս է­ջե­րում դուք գտնեք անհ­րա­ժեշտ ուժ և հա­մարձա­կութ­յուն, որ­պես­զի հաս­տա­տա­կա­մո­րեն գնաք դե­պի ձեր կո­չումն Աստ­ծո մեջ։ Ես չեմ պնդում, որ այս գիր­քը սպա­ռիչ կամ նե­րա­ռա­կան ու­սումնա­սի­րութ­յուն է։ Այս մա­սին կա­րե­լի է գրել շատ ա­վե­լին։ Այ­նո­ւա­մե­նայնիվ, գրքում կիս­վում եմ իմ սրտից՝ անդ­րա­դառ­նա­լով ա­նա­պա­տա­յին ժա­մա­նա­կա­հատ­վա­ծի գլխա­վոր կող­մե­րին։ Գր­քի նպա­տակն է ծա­նոթաց­նել ձեզ այս թե­մա­յին՝ թույլ տա­լով Սուրբ Հո­գուն անձ­նա­վո­րել այս ու­ղեր­ձը և կի­րա­ռել այն ձեր կյան­քում։ Այս գիր­քը խո­սում է այն մա­սին, թե ինչ է ա­նա­պա­տը և­ինչ այն չէ: Այս­տեղ խոս­վում է ա­նա­պա­տի նպա­տա­կի և­օգ­տի մա­սին։ Իմ ա­ղոթքն է, որ գրքում ներ­կա­յաց­ված օ­րի­նակ­նե­րի, նկա­րագ­րութ­յուն­նե­րի և խ­րատ­նե­րի մի­ջո­ցով դուք հաս­կա­նաք, թե ինչ­պես ի­մաս­տութ­յամբ վար­վեք ա­նա­պա­տում։ Ինչ­պես ար­դեն նշե­ցի, գրքում կտես­նեք շատ օ­րի­նակ­ներ իմ կյանքից, ո­րոնք տե­ղի են ու­նե­ցել իմ ա­ռա­ջին եր­կու ծա­ռա­յո­ղա­կան նշա­նակում­նե­րի ժա­մա­նակ։ Ա­ռա­ջի­նը Տե­խաս նա­հան­գի Դալ­լաս քա­ղա­քում էր, որ­տեղ չորս ու կես տա­րի ծա­ռա­յե­ցի իմ հով­վին և ն­րա հյու­րե­րին։ Իմ ա­նա­պա­տա­յին փուլն այդ նշա­նակ­ման վեր­ջին տաս­նութ ա­միսնե­րի ըն­թաց­քում էր։ Հա­ջորդ ա­նա­պա­տա­յին փուլն իմ երկ­րորդ նշանակ­ման ժա­մա­նակ էր. ես ե­րի­տա­սար­դա­կան ծա­ռա­յութ­յան հո­վիվ էի Ֆ­լո­րի­դա­յում գտնվող մի ե­կե­ղե­ցում եր­կուս ու կես տա­րի։ Այս երկ­րորդ ա­նա­պա­տի հա­մե­մատ, իմ ա­ռա­ջին ա­նա­պա­տը Դալ­լա­սում զբո­սախնջույք թվաց ինձ։ Տա­րօ­րի­նակ է, բայց այդ սաս­տիկ ա­նա­պա­տա­յին փոր­ձա­ռութ­յու­նը նույն­պես տե­ղի ու­նե­ցավ այդ նշա­նակ­ման վեր­ջին տաս­նութ ա­միս­նե­րի ըն­թաց­քում։ Մի՞­թե իմ կյան­քում չեն ե­ղել այլ ա­նա­պա­տա­յին փու­լեր։ Ի­հար­կե ե­ղել են, բայց երբ դրանք սկսվե­ցին, ես ար­դեն շատ ա­վե­լի լավ էի հաս­կա­նում դրանց բնույ­թը։ Որ­պես արդ­յունք՝ ես շա­րու­նակ չէի ա­ղաղա­կում. «Աստ­վա՜ծ, ի՞նչ է կա­տար­վում», կամ «Աստ­վա՜ծ, որ­տե՞ղ ես»։ Ես այն­քան բան էի սո­վո­րել նա­խորդ փու­լե­րում, որ գի­տեի, թե ինչ էր կա­տար­վում և­ինչ­պես էր պետք վար­վել այդ ի­րա­վի­ճակ­նե­րում։ Ես զրու­ցել եմ բազ­մա­թիվ տղա­մարդ­կանց և կա­նանց հետ, ո­րոնք գտնվում են այս փու­լում։ Որ­պես կա­նոն, նրանք խո­սում են ի­րենց շփոթ­մուն­քի և հիաս­թա­փութ­յան մա­սին։ Շա­տե­րը չեն էլ պատ­կե­րացնում, թե ինչ է տե­ղի ու­նե­նում։ Վեր­ջերս կինս՝ Լի­զան, և­ես եր­կու հաղոր­դում ձայ­նագ­րե­ցինք այս մա­սին, և­ար­ձա­գանքն այս թե­մա­յին շատ ա­վե­լի լայն էր, քան մենք երբ­ևէ ստա­ցել էինք։ Դա դրդեց ինձ վե­րա­նայել իմ կող­մից գրված ա­ռա­ջին գիր­քը, ո­րը սկզբնա­պես հրա­տա­րակ­վել էր «­Հաղ­թա­նակ ա­նա­պա­տում» վեր­նագ­րով։ Ես գրել էի այդ գիր­քը գրե­թե ե­րե­սուն տա­րի ա­ռաջ։ Ու­շադ­րությամբ կար­դա­լով՝ հաս­կա­ցա, որ այն մար­գա­րեա­կան ու­ղերձ էր ուշ 1980ա­կան և վաղ 1990ա­կան թվա­կան­նե­րի հա­մար։ Այն­պես որ, իմ խմբա­գի­րը և­ես ա­ռանձ­նաց­րինք այդ գրքից ան­ժա­մա­նակ­յա ճշմարտութ­յուն­նե­րը, ա­վե­լաց­րինք բազ­մա­թիվ սկզբունք­ներ, ո­րոնքքա­ղել էի վեր­ջին ե­րե­սուն տար­վա ըն­թաց­քում, և լիո­վին նոր գիրք գրե­ցինք։ Այն­պես որ, սա վե­րա­նայ­ված գիրք չէ, այլ՝ լիո­վին նոր ու­ղերձ։ Հա­մոզված եմ, որ այն գիր­քը, որն այժմ ձեր ձեռ­քում է, ան­ժա­մա­նակ­յա ու­ղերձ է, ո­րը կօգ­նի թե՛ այ­սօր, թե՛ գա­լիք սե­րունդ­նե­րում ապ­րող մարդ­կանց անց­նել կյան­քի այս կար­ևոր փու­լը։ Գր­ված է. «Ա­մեն բա­նի ժա­մա­նակ կա, և ժա­մա­նակ՝ երկն­քի տակ ամ­բողջ ձեռ­նար­կութ­յան» (­Ժո­ղո­վող 3.1)։ Մեր կյան­քը բա­ժան­ված է փու­լե­րի, և­ա­մեն մեկն ու­նի հա­տուկ նպա­տակ։ Կար­ևոր է հաս­կա­նալ ա­մեն փու­լի նպա­տա­կը՝ դրա­նում ճիշտվար­վե­լու հա­մար։ Հե­տաքրքիր կլի­ներ, ե­թե ձմե­ռա­յին սպոր­տա­յին հա­գուս­տով մի մարդ ճո­պանու­ղի նստեր և սար բարձ­րա­նար՝ սնոու­բոր­դի բո­լոր պա­րա­գա­նե­րով, և­իջ­նե­լով ճո­պա­նու­ղուց՝ ե­րես­նի­վայր ընկ­ներ՝ սա­հե­լու փո­խա­րեն։ Ինչո՞ւ, քա­նի որ նա բարձ­րա­ցել էր ամ­ռա­նը, երբ սա­րի վրա ձյուն չկա։ Ն­րա գոր­ծո­ղութ­յուն­ներն արդ­յու­նա­վետ կլի­նեին ձմռա­նը, սա­կայն դրանք կոր­ծա­նա­րար հետ­ևանք­ներ ու­նե­ցան նրա ներ­կա փու­լում։ Գր­քում ես ցան­կա­նում եմ սո­վո­րեց­նել այս կար­ևոր փու­լի մա­սին, ո­րը նա­խա­տես­ված է էտ­վե­լու և մեր ու­ժերն ա­վե­լաց­նե­լու հա­մար։ Այն ու­նի մեկ նպա­տակ՝ պատ­րաս­տել մեզ։ Դուք ան­մի­ջա­պես կնկա­տեք, որ ես շատ եմ խո­սում ծա­ռա­յութ­յան մա­սին։ Յու­րա­քանչ­յուրս կանչ­ված է որ­ևէ ո­լոր­տում՝ գոր­ծա­րար, կրթա­կան, ա­ռող­ջա­պա­հութ­յան, պե­տական կա­ռա­վար­ման և­այլն։ Իմ կո­չու­մը ծա­ռա­յութ­յան հինգ պարգև­ներն են. այն­պես որ, իմ պատ­մութ­յուն­ներն այդ մա­սին են։ Այ­նո­ւա­մե­նայ­նիվ, դուք կա­րող եք կի­րա­ռել այս գրքի սկզբունք­նե­րը ցան­կա­ցած ո­լորտում, որ­տեղ Աստ­ված կան­չել է ձեզ։ Գոր­ծա­րար ո­լոր­տում կանչ­ված մար­դիկ պետք է ո­րոշ ժա­մա­նակ պատ­րաստ­վեն ի­րենց կոչ­ման համար նույն կեր­պով, ինչ­պես և Ա­վե­տա­րա­նի ծա­ռա­յող­նե­րը։ Սա վե­րաբե­րում է կյան­քի բո­լոր ո­լորտ­նե­րին։ Եվս մեկ բան. ես ընդգր­կել եմ լրա­ցու­ցիչ բա­ժին­ներ, ո­րոնք կոչ­վում են՝ «Ինչ­պե՞ս անց­նել ա­նա­պա­տը»։ Դ­րան­ցում կան սեղմ, ա­ռան­ձին խոր­հուրդ­ներ և խ­րա­խու­սա­կան խոս­քեր, ո­րոնք կօգ­նեն հնա­րա­վորինս արդ­յու­նա­վետ դարձ­նել ձեր ա­նա­պա­տա­յին ըն­թաց­քը։ Հու­սով եմ՝ այս ու­ղեր­ձը հստա­կութ­յուն կբե­րի ձեր կյան­քում, որ­պես­զի դուք վնաս չկրեք ա­նա­պա­տի մա­սին ան­տեղ­յակ լի­նե­լու պատ­ճա­ռով, ինչպես դա տե­ղի ու­նե­ցավ ինձ հետ, և կխ­րա­խու­սի ձեզ շա­րու­նակ ձգտել միակ Անձ­նա­վո­րութ­յա­նը, Ով կա­րող է բա­վա­կա­նութ­յուն տալ մեզ։

                                                                                                   Ան­կեղ­ծո­րեն՝ Ջոն Բի­վեր, Հուն­վար 2019

1

ՈՐՏԵ՞Ղ ԵՍ ԴՈՒ

«Երբ մենք անվր­դով դի­մա­նում ենք չո­րութ­յա­նը և­ա­մայութ­յա­նը, մենք վկա­յում ենք, որ սի­րում ենք Աստ­ծուն, բայց երբ Նա այ­ցե­լում է մեզ Իր ներ­կա­յութ­յան քաղցրութ­յամբ, Նա վկա­յում է, որ սի­րում է մեզ»։

– Մա­դամ Գի­յոն / Ժան­նա­Մա­րիա Բուվ­յե դե լա Մոտտ­Գի­յոն

«Ա­հա գնում եմ դե­պի ար­ևելք, և Նա չկա, և դե­պի արևմուտք, և Ն­րան չեմ նշմա­րում։ Դե­պի հյու­սիս՝ Իր գոր­ծողութ­յան մեջ, և չեմ ի­մա­նում. հա­րա­վում է ծածկ­վում, ևես Ն­րան չեմ տես­նում»։ – Հոբ 23.8,9

Ես բար­կա­ցած էի բո­լո­րի վրա և նույ­նիսկ չգի­տեի՝ ին­չու։ Թ­վում էր՝ ո­չինչ չէր ստաց­վում։ Մեր ա­ռաջ­նե­կը՝ Է­դի­սո­նը, տաս­նութ ամ­սե­կան էր, և­ես ան­համբեր էի նրա հան­դեպ։ Ես բղա­վում էի կնոջս՝ Լի­զա­յի վրա։ Ես հիաս­թափ­վել էի իմ հով­վից։ Ես բար­կա­ցած էի այն մարդ­կանց վրա, ո­րոնց հետ աշ­խա­տում էի։ Ե­թե ան­կեղ­ծո­րեն խոս­տո­վա­նեմ, հա­վա­նա­բար, նաև հիաս­թափված էի Աստ­ծուց և բար­կա­ցած էի Ն­րա վրա։ Ես տրտնջում էի. «Ի՞նչ ես Դու ա­նում»։ «Ին­չո՞ւ Դու չես գոր­ծում իմ կյան­քում»։ «Որ­տե՞ղ է այն խոս­տում­նե­րի ի­րա­կա­նա­ցու­մը, ո­րոնք Դու տվել ես ինձ»։ «Ին­չո՞ւ ո­չինչ չի ստաց­վում»։ «Ին­չո՞ւ Դու չես խո­սում ինձ հետ»։ Ես կրկին ու կրկին փնթփնթում էի՝ ար­տա­հայ­տե­լով իմ դժգո­հությու­նը. «Որ­տե՞ղ ես Դու»։ Ձեր կյան­քում ե­ղե՞լ է այն­պի­սի ժա­մա­նակ, երբ թվում էր՝ Տերն այնքա՜ն մոտ էր, որ բա­վա­կան էր միայն շշնջալ Ն­րա ա­նու­նը, և դուք ան­միջա­պես զգում էիք Ն­րա ներ­կա­յութ­յու­նը և լ­սում էիք Ն­րա պա­տաս­խա­նը։ Այ­նո­ւա­մե­նայ­նիվ, ե­կավ մի ժա­մա­նակ, երբ դուք շա­րու­նակ դի­մում էիք Ն­րան, բայց ոչ մի պա­տաս­խան չէիք ստա­նում։ Թ­վում էր՝ Նա լիովին ան­հայ­տա­ցել էր ձեր կյան­քից։ Մի­գու­ցե հի­մա այդ­պի­սի վի­ճա­կում եք և ցան­կա­նում եք գո­չել այդ լռութ­յան մեջ՝ տա­լով նույն հար­ցը, ո­րը ես էի տա­լիս. «Աստ­վա՛ծ, որ­տե՞ղ ես»։ Ես ա­նա­պա­տում էի, բայց չգի­տեի այդ մա­սին։ Ապ­րում էի Տեխաս նա­հան­գի Դալ­լաս քա­ղա­քում և հա­մա­րում էի ինձ Հի­սու­սի բա­րի հետ­ևորդ, ո­րի մա­սին Աստ­ված մո­ռա­ցել էր։ Կարճ ժա­մա­նակ էր, ինչ քրիս­տոն­յա էի դար­ձել, և կար­ծում եմ՝ դա իմ ա­ռա­ջին ի­րա­կան ա­նապա­տա­յին փոր­ձա­ռութ­յունն էր։ Մինչ այդ բա­վա­կան էր կան­չել, և Տերն ան­մի­ջա­պես պա­տաս­խանում էր։ Ես հի­շում եմ, որ Նա ա­րա­գո­րեն պա­տաս­խա­նում էր նույ­նիսկ իմ ա­մե­նաան­հե­թեթ խնդրանք­նե­րին։ Ն­րա ներ­կա­յութ­յունն այն­քա՜ն մոտ էր, այն­քա՜ն ակն­հայտ էր, և­այն­քա՜ն ուժ­գին էր։ Այն­պես որ, ես չէի հասկա­նում, թե ինչ էր կա­տար­վում։ Ա­մեն օր ծնկա­չոք հարց­նում էի Ն­րան. «Աստ­վա՛ծ, ի՞նչ է կա­տար­վում։ Դու ա­սես մի­լիո­նա­վոր կի­լո­մետ­րե­րով հե­ռու լի­նես ինձ­նից»։ Ես շա­րու­նակ վե­րա­նա­յում էի իմ կյան­քը՝ հարց­նե­լով. «Ի՞նչ սարսա­փե­լի մեղք եմգոր­ծել»։ Ի­հար­կե, ինչ­պես և յու­րա­քանչ­յուրն այս աշ­խար­հում, ես ժա­մա­նակ առ ժա­մա­նակ սայ­թա­քում էի և մե­ղան­չում, բայց նույն­պես ա­րա­գո­րեն ա­պաշ­խա­րում էի՝ խնդրե­լով Հի­սու­սի նե­րու­մը։ Որ­քա­նով ես գի­տեի, իմ կյան­քում չկար շա­րու­նա­կա­կան և մի­տում­նա­վոր մեղք։ Ա­մեն օր այդ չո­րութ­յան ըն­թաց­քում ես հարց­նում էի. «Աստ­վա՛ծ, ին­չո՞ւ Դու այլևս չես խո­սում ինձ հետ»։ Հա­զիվ թե ինձ կա­րե­լի լի­ներ հա­մե­մա­տել Աստ­վա­ծաշն­չի մե­ծագույն հե­րոս­նե­րից մե­կի՝ Հո­բի հետ, բայց իմ ար­ձա­գան­քը մա­սամբ նման էր նրա ար­ձա­գան­քին։ Հո­բի խոս­քե­րը, ո­րոնք մի ժա­մա­նակ օ­տար էին թվում ինձ, այժմ հաս­կա­նա­լի էին դառ­նում։ Այդ գրքի խոսքե­րից մի քա­նի­սը շատ դի­պուկ էին նկա­րագ­րում ա­նա­պա­տում թողնված լի­նե­լու զգա­ցու­մը, ո­րը ես ու­նեի։

«Ա­հա գնում եմ դե­պի ար­ևելք, և Նա չկա, և դե­պի արև­մուտք, և Ն­րան չեմ նշմա­րում։ Դե­պի հյու­սիս՝ Իր գոր­ծո­ղութ­յան մեջ, և չեմ ի­մա­նում. հա­րա­վում է ծածկ­վում, և­ես Ն­րան չեմ տես­նում»։ Հոբ 23.8,9

Ես շա­րու­նակ ա­ղո­թում էի, բայց թվում էր՝ եր­կին­քը պղնձի պես ա­մուր էր։ Այդ ժա­մա­նակ Տե­րը ցույց տվեց ինձ, որ քրիս­տո­նեա­կան կյան­քում կան զու­գա­հեռ­ներ ե­րե­խա­յի ա­ճի հետ։ Ես հոգ­ևոր մա­նուկ էի, բայց այժմ ան­ցում էի կա­տա­րում դե­պի նոր փուլ։ Այդ ըն­թաց­քում ես տես­նում էի դա բնա­կան օ­րի­նա­կով։ Է­դի­սո­նը մո­տա­վո­րա­պես տաս­նութ ամ­սե­կան էր։ Լի­զան հրա­շա­լի մայր էր, և­երբ Է­դի­սո­նը լաց էր լի­նում, նա ան­մի­ջապես մո­տե­նում և խ­նա­մում էր նրան։ Նա մի ակն­թար­թում հայտն­վում էր մոր գրկում և կե­րակր­վում էր՝ ստա­նա­լով սնու­ցում և մ­խի­թա­րութ­յուն։ Բայց Է­դի­սո­նը, ինչ­պես և­ա­մեն ե­րե­խա, պետք է մե­ծա­նար և, ի վերջո, հաս­ներ հա­սու­նութ­յան։ Ե­կավ ժա­մա­նա­կը, երբ մեր բո­լոր որ­դինե­րը (մենք չորս որ­դի ու­նենք) պետք է ինք­նու­րույն սնվեին։ Աստ­վա՜ծ իմ, ինչ­պի­սի՜ խառ­նաշ­փոթ էր սկսվում այդ ժա­մա­նակ։ Ես գի­տեմ, որ հաս­կա­նում եք ինձ։ Երբ նրանք փոր­ձում էին ինք­նու­րույն ու­տել, կերա­կու­րի կե­սը թափ­վում էր կե­րակր­ման ա­թո­ռի և հա­տա­կի վրա։ Ե­րե­խա­ներն այն­քա՜ն են հու­սա­հատ­վում, որ ա­ռաջ­վա պես չեք կե­րակ­րում ի­րենց, բայց դուք դա­դա­րում եք կե­րակ­րել նրանց, քա­նի որ դուք պա­տաս­խա­նա­տու մայր կամ հայր եք։ Երբ մեր որ­դի­նե­րը թափում էին ու­տե­լիքն ի­րենց շուր­ջը, մենք ու­զում էինք ան­մի­ջա­պես մոտե­նալ և կե­րակ­րել նրանց, բայց գի­տեինք, որ դա կխան­գա­րեր նրանց զար­գաց­մա­նը։ Մենք թույլ էինք տա­լիս մեր որ­դի­նե­րին մե­ծա­նալ։ Ոչ մի դեպ­քում չէինք ու­զում գդա­լով կե­րակ­րել նրան­ցից որ­ևէ մե­կին մինչև տաս­նութ տա­րե­կա­նը։ Երբ նո­րա­ծին­նե­րը մե­ծա­նում են, նրանց խնամ­քի ձևը փոխ­վում է՝ նրանց ա­ճը և զար­գա­ցու­մը խրա­խու­սե­լու հա­մար։ Աստ­ված վար­վում է մեզ հետ նման կեր­պով, որ­պես­զի մենք հոգ­ևո­րա­պես զար­գա­նանք և հա­սու­նա­նանք։ Վերս­տին ծնված և Սուրբ Հո­գով լցված ժա­մա­նակ Նա պա­տաս­խա­նում է ա­մեն ան­գամ, երբ կան­չում ենք Ն­րան։ Բայց ո­րոշ ժա­մա­նակ անց (և հու­սով եմ՝ մենք կմե­ծա­նանք միայն կա­թին կա­րոտ լի­նե­լու վի­ճա­կից, Եբր. 5.12) Աստ­ված թույլ է տա­լիս մեզ անց­նել այնպի­սի փու­լե­րով, ո­րոն­ցում Նա ան­մի­ջա­պես չի պա­տաս­խա­նում մեր ա­մեն կան­չին։ Պատ­ճառն այն է, որ Նա ցան­կա­նում է օգ­նել մեզ ա­ճել և հա­սու­նա­նալ։ Երբ Տերն օգ­նեց ինձ հաս­կա­նալ, որ հոգ­ևոր հա­սու­նութ­յան ըն­թաց­քը նման է այն ըն­թաց­քին, ո­րը յու­րա­քանչ­յու­րը պետք է անց­նի՝ ման­կությու­նից մինչև չա­փա­հաս տա­րի­քը, ես սկսե­ցի ա­վե­լի շատ մտա­ծել այդ մա­սին և հարց­րի ինձ. «­Մի­գու­ցե ես սխալ­վո՞ւմ էի։ Հ­նա­րա­վո՞ր է, որ այն, ին­չով անց­նում եմ, պա­տիժ չէ Տի­րո­ջից։ Հ­նա­րա­վո՞ր է, որ ես տար­վել եմ ա­նա­պատ, որ ինչոր բան սո­վո­րեմ, որ աճ ու­նե­նամ, ին­չի շնոր­հիվ ես ա­վե­լի արդ­յու­նա­վետ կեր­պով կհետ­ևեմ և կ­ծա­ռա­յեմ Հի­սու­սին»։ Այդ ժա­մա­նակ ես հի­շե­ցի, որ նույ­նը տե­ղի ու­նե­ցավ Հի­սու­սի հետ։ Գ­րե­թե ան­մի­ջա­պես այն բա­նից հե­տո, երբ Հով­հան­նե­սը մկրտեց Ն­րան, և Ն­րա Հայ­րը գո­վեց Ն­րան, Սուրբ Հո­գին ա­նա­պատ տա­րավ Հի­սու­սին։ Հի­սու­սը կշտամ­բանք չէր ստա­նում և, ան­կաս­կած,ոչ մի մեղք չէր գոր­ծել։ Այն­պես որ, այն ըն­թաց­քում, երբ լցված էի բար­կութ­յամբ և­ ինքնախղ­ճա­հա­րութ­յամբ, ի վեր­ջո, մտա­ծե­ցի. «Հ­նա­րա­վո՞ր է, որ ա­նապատն այն­քան էլ սար­սա­փե­լի չէ, որ­քան ես եմ սար­սա­փե­լի դարձ­նում»։ 

Ինչ­պե՞ս ըն­կա­լել ա­նա­պա­տը

Ե­թե մենք պետք է նման­վենք Հի­սու­սին, մեր բնա­վո­րութ­յու­նը պետք է զար­գա­նա։ Եվ, ըստ էութ­յան, ա­նա­պատն այն վայրն է, որն Աստ­ված ընտ­րել է այդ նպա­տա­կի հա­մար։ Հա­ճախ, երբ մենք ա­նապա­տում ենք, թվում է՝ Աստ­ված մի­լիո­նա­վոր կի­լո­մետ­րե­րով հե­ռու է մեզ­նից, և Ն­րա խոս­տում­նե­րը դա­տարկ են։ Բայց դա պար­զա­պես տպա­վո­րութ­յուն է, ոչ թե ի­րա­կա­նութ­յու­նը։ Ի­րա­կա­նում, Նա շատ մոտ է մեզ, քա­նի որ խոս­տա­ցել է եր­բեք չթող­նել և չլ­քել (տե՛ս Եբր. 13.5)։ Ա­նա­պա­տով անց­նե­լը այն­պի­սի փուլ է, որ­տեղ, թվում է, ձեր ըն­թաց­քը հա­կա­ռակ է ձեր ե­րա­զանք­նե­րին և­այն խոս­տում­նե­րին, ո­րոնք, ինչ­պես դուք վստա­հա­բար գի­տեք, Նա տվել է ձեզ։ Ա­նա­պա­տում դուք չեք զգում հոգ­ևոր աճ և­ա­ռա­ջըն­թաց։ Ի­րա­կա­նում, կա­րող է թվալ, թե դուք նույ­նիսկ հե­տըն­թաց եք ապ­րում։ Թ­վում է՝ Ն­րա ներ­կա­յութ­յու­նը պա­կա­սում է, ոչ թե ա­վե­լա­նում։ Նույ­նիսկ կա­րող է այն­պի­սի զգա­ցո­ղութ­յուն ա­ռա­ջա­նալ, որ դուք չսիր­ված և­ան­տես­ված եք, սա­կայն դա ճիշտ չէ։ Ան­կաս­կած, ա­նա­պատն այն վայրն է, որ­տեղ հայտն­վե­լու են Ք­րիս­տո­սի բո­լոր ան­կեղծ հետ­ևորդ­նե­րը, թեև այն­տեղ դուք կա­րող եք խիստ միայ­նակ զգալ ձեզ։ Ճշ­մար­տութ­յունն այն է, որ ա­նա­պատն անհ­րա­ժեշտ է Աստ­ծո յու­րա­քանչ­յուր զա­վա­կին։ Ի­րա­կանում, Հի­սու­սի ող­ջա­միտ և հա­սուն ա­շա­կեր­տը դառ­նա­լու հա­մար դուք, մի­գու­ցե, մի քա­նի ան­գամ անց­նեք ա­նա­պա­տով։ Ե­րա­նի՜ ես կա­րո­ղա­նա­յի կար­ճու­ղի կամ զար­տու­ղի ցույց տալ ձեզ քար­տե­զի վրա, որ­պես­զի չհայտն­վեիք այդ ա­մա­յի վայ­րում, բայց նման բան չկա։ Եվ, իմ ըն­կե՛ր, դա շատ լավ է, քա­նի որ մեր ըն­թացքն ա­նապա­տում և­այդ փուլն ըն­դու­նե­լը անհ­րա­ժեշտ է, ե­թե ցան­կա­նում ենք հաս­նել մեր խոստ­ման երկ­րին։ 

Ի՞նչ է ա­նա­պա­տը

Գո­հութ­յո՜ւն Աստ­ծուն, մեզ­նից շա­տե­րը ստիպ­ված չեն ֆի­զի­կա­պես գո­յատ­ևել ան­բեր­րի վայ­րում՝ ի­րա­կան ա­նա­պա­տում, որ­տեղ գրե­թե ջուր չկա և շատ դժվար է ա­պաս­տան գտնել։ Ցե­րե­կը շոգ է, իսկ գի­շե­րը՝ ցուրտ, և մենք միայ­նակ, ծա­րավ և քաղ­ցած ենք։ Ի լրումն այդ ա­մե­նի, մենք կո­րած ենք և չ­գի­տենք, թե ինչ­պես դուրս գալ այդ­տե­ղից։ Մի­գու­ցե մենք չենք ե­ղել այդ­պի­սի վայ­րում, սա­կայն ու­նե­ցել ենք ա­նա­պա­տա­յին զգաց­մունք­ներ։ Այս գրքում ես կպատ­մեմ մի քա­նի կար­ևոր ի­րա­դարձութ­յուն­ներ իմ ա­նա­պա­տա­յին փոր­ձա­ռութ­յու­նից. իմ կյան­քում ե­ղել են մի շարք նման ի­րա­դար­ձութ­յուն­ներ, և դ­րան­ցից ոչ մե­կը հա­ճե­լի չի ե­ղել։ Բա­րի լուրն այն է, որ ա­նա­պա­տը չպետք է բա­ցա­սա­կան ըն­թացք լի­նի, ե­թե մենք պատ­րաստ ենք հնա­զանդ­վել Աստ­ծուն։ Ես գի­տեմ, որ սա անտ­րա­մա­բա­նա­կան է թվում, բայց ա­նա­պա­տի նպա­տա­կը դրական է՝ մար­զել, մաք­րել, զո­րաց­նել և պատ­րաս­տել մեզ Ն­րա Հո­գու նոր շարժ­ման հա­մար, ո­րի արդ­յուն­քում մենք ա­վե­լի պտղա­բեր կդառ­նանք։ Ա­նա­պա­տում հայտն­վե­լուն պես շա­տերն ան­գի­տակ­ցա­բար խուճա­պի են մատն­վում և սկ­սում են ան­խո­հեմ վար­վել։ Ա­ռանց հաս­կա­նա­լու՝ նրանք ձգտում են սխալ բա­նե­րի և ս­խալ քայ­լե­րի են դի­մում։ Դ­րա օ­րինա­կը կա­րող է լի­նել աշ­խա­տա­վայ­րի կտրուկ փո­փո­խութ­յու­նը, մի ե­կեղե­ցուց մյու­սը գնա­լը և ցան­կա­ցած ար­մա­տա­կան փո­փո­խութ­յուն, ո­րը, նրանց կար­ծի­քով, կա­րող է եր­ջա­նիկ դարձ­նել ի­րենց կամ վե­րա­կանգ­նել ի­րենց սո­վո­րա­կան վի­ճա­կը։ Օ­րի­նակ, ա­մու­րի­նե­րը կա­րող են ան­խո­հեմա­բար նոր հա­րա­բե­րութ­յուն սկսել՝ ցա­վոտ բա­ժա­նու­մից հե­տո։ Ե­թե դուք փոր­ձեք ելք գտնել մինչև հաս­կա­նա­լը, թե ին­չու է Աստված բե­րել ձեզ այդ չո­րութ­յան վայ­րը, որ­տեղ գտնվում եք, դուք ա­կամա կեր­կա­րաձ­գեք ձեր ժա­մա­նակն ա­նա­պա­տում։ Արդ­յուն­քում կա­րող եք կրել ա­վե­լի շատ նե­ղութ­յուն­ներ, հիաս­թա­փութ­յուն­ներ և նույ­նիսկ պար­տութ­յուն­ներ, քա­նի որ դուք չեք հաս­կա­նում այն փու­լը և վայ­րը, ո­րոնց մեջ Աստ­ված ա­ռաջ­նոր­դել է ձեզ։ Սա տե­ղի ու­նե­ցավ Իս­րա­յե­լի զա­վակ­նե­րի հետ, ո­րոնք անց­կաց­րին ա­նա­պա­տում քա­ռա­սուն տա­րի։ Ն­րանք չհաս­կա­ցան, թե ինչ էր կա­տարվում ի­րենց հետ, և­արդ­յուն­քում մի ամ­բողջ սե­րունդ դար­ձավ ոչ հար­մար՝ Խոստ­ման եր­կի­րը ժա­ռան­գե­լու հա­մար։ Որ­քա՜ն ող­բեր­գա­կան է։ Աստ­ված ա­նա­պատ տա­րավ նրանց՝ փոր­ձե­լու, մար­զե­լու և պատ­րաս­տե­լու հա­մար, որ­պես­զիդարձ­ներզո­րա­վորևպա­տե­րազ­մողմար­դիկ,ո­րոնքկկա­րո­ղա­նային տի­րա­նալ Աստ­ծուց ստա­ցած խոստ­մա­նը՝ ի­րենց նոր հայ­րե­նի­քին։ Դ­րա փո­խա­րեն, Իս­րա­յե­լի զա­վակ­նե­րը սխալ­մամբ դի­տար­կե­ցին ա­նա­պա­տը որ­պես պա­տիժ և սկ­սե­ցին շա­րու­նակ տրտնջալ, բո­ղո­քել և ցան­կա­նալ։ Երբժա­մա­նակն էր,որնրանքհե­ռա­նա­յինա­նա­պա­տից ևտի­րա­նա­յին Խոստ­ման երկ­րին, նրանց լրտես­նե­րը վե­րա­դար­ձան և հե­տա­խու­զա­կան ճե­պազ­րույց անց­կաց­րին, ո­րի արդ­յուն­քում ժո­ղո­վուր­դը լսեց տրտնջացող­նե­րի և բո­ղո­քող­նե­րի վատ լու­րը։ Ն­րանք պետք է ընտ­րեին Աստ­ծո խոս­տում­նե­րի, կա­րո­ղութ­յան ու մարդ­կա­յին պատ­կե­րա­ցում­նե­րի և­անկա­րո­ղութ­յան միջև, և­ո­րո­շե­ցին հա­վա­տալ մարդ­կանց, ոչ թե Աստ­ծուն։ Ն­րանք ըն­դու­նե­ցին այն սու­տը, որ ի­րենք պարտ­վե­լու են և չեն ստա­նա­լու ի­րենց կաթ ու մեղր բխեց­նող եր­կի­րը։ Ն­րանք չա­րա­կա­մո­րեն վար­վե­ցին՝ Աստ­ծո բնա­վո­րութ­յու­նը և հատ­կա­նիշ­նե­րը չճա­նա­չե­լու պատ­ճա­ռով։ Աստ­ված ծա­վա­լուն պա­տաս­խան տվեց նրանց, ո­րի ի­մաս­տը հետև­յալն էր. «­Վար­վե՛ք՝ ինչ­պես ու­զում եք»։ Այն կար­ճատև ա­նա­պատա­յին ըն­թաց­քը, ո­րը պետք է տևեր մեկ տա­րի, տևեց մինչև նրանց կյան­քի ա­վար­տը։ Զ­գո՛ւյշ ե­ղեք։ Մենք չենք ցան­կա­նա, որ մեր կեն­սագ­րութ­յան մեջ գրված լի­նի նման ո­րոշ­ման մա­սին։ Բայց մենք կա­րող ենք սո­վո­րել նրանց սխալ­նե­րից, և Պո­ղոս ա­ռաք­յա­լը խո­սում է այս մա­սին. «Այս բանե­րը կա­տար­վե­ցին նրանց հետ՝ որ­պես օ­րի­նակ­ներ, և գր­վե­ցին՝ մեզ խրա­տե­լու հա­մար» (Ա Կորն­թա­ցի­նե­րի 10.11, CSB)։Ե­թե մենք սո­վո­րենք ճա­նա­չել ա­նա­պա­տա­յին փոր­ձա­ռութ­յու­նը՝ դրա­նում հայտն­վե­լուն պես, մեր ա­տամ­նե­րը կրճտաց­նե­լու և տրտնջա­լու փո­խա­րեն շնոր­հա­կալ կլի­նենք՝ ի­մա­նա­լով, որ դրան հետ­ևում է նոր հա­սու­նութ­յան, զո­րութ­յան, օրհ­նութ­յուն­նե­րի, հնա­րա­վո­րություն­նե­րի և կա­տար­ված խոս­տում­նե­րի «եր­կի­րը»։ Արդ­յուն­քում այդ դժվա­րին շրջանն այն­քան էլ դժվա­րին չի թվա, և մենք կհա­մա­ձայ­նենք Հա­կո­բո­սի հետ. 

«Երբ բախ­վում եք ա­մեն տե­սա­կի նե­ղութ­յուն­նե­րի, հա­մա­րե՛ք դա հնա­րա­վո­րութ­յուն մեծ ու­րա­խութ­յան հա­մար... ո­րով­հետև երբ ձեր համ­բե­րութ­յու­նը (կամ՝ դի­մաց­կու­նութ­յու­նը) ամ­բող­ջովին կա­տա­րե­լա­գործ­վի, դուք լիար­ժեք և­ամ­բող­ջա­կան կլինեք և­ոչ մի բա­նի կա­րիք չեք ու­նե­նա» (­Հա­կո­բոս 1.2,4, NLT)։